گل از پیراهنت چینم که زلف شب بیارایم چراغ از خنده‌ات گیرم که راه صبح بگشایم چه تلفیقی‌ست با چشم تو ـ این هر دم اشارت‌گرـ به استعلای کوهستان و استیلای دریایم؟ به بال جذبه‌ای شیرین، عروجی دلنشین دارم زمانی را که در بالای تو غرق تماشایم غنای مرده‌ام را بار دیگر زنده خواهی کرد تو از این سان که می‌آیی به تاراج غزل‌هایم.
↧
