دیگر کلبه ای نمانده است
از سینه های ماتم گرفته اندوه
به آب انبارهای وجود شیر داده ام
من مادرم
آخر تو دیوانه بازی در می آوری
یا من؟
این سرفه های شکفته پر ماتم
از دیوارهای خراب راهت
آنچنان که پله پله سبز چشمانت را بسته ای
من به انتهای خرابی رسیده ام
مرا ترمیم کن
این بنای پر کنگره خاموش بر لبان
این کلمات ساکت وامانده در دهان
چشمان تو چشمان تو چشمان تو
حالا رو به روی پریدن پریدن نپریدن
و عاقبت غرق غرق غرق آغوشت
آینه های ایوان تاب نگاه های ما را نیاورده بودند
شسکتند
محو شده ام در این همه زیبایی
آن کتاب و چشمانت
میان دستان تو دستان تو دستان تو
سیگار است؟
یک خورشید
از خودت برایم پست کرده ای