فاطمه حق وردیان

تو آفتاب ِ نیمه‌ی مردادی ، من دانه‌های برف ِ زمستان‌ام هی از تب ِ توآب شدم دیگر ، چیزی نمانده‌است به پایان‌ام یلدا چه صیغه‌ای‌ست !؟ نمی‌فهمم ، بی تو تمام ِ زندگی‌ام یلداست وقتی شبیه ِ شب‌پره‌ها از روز، از هر چه روشنی‌ست گریزان‌ام آن روزها که زندگی‌ام حول ِ چشمان ِ مهربان ِ تو می‌چرخید ، وقتی رسول ِ پیکر ِسوزان‌ات ، یکباره ریخت در تن ِ ایمان‌ام ، وقتی که آیه آیه غزل می‌خواند ، لب‌هات روی ِ کاتب ِ دستان‌ام ، باران ِ واژه‌هات که می‌بارید هی سوره ، سوره ، سوره